Winterwadlooptocht Pieterburen
Tekst: Eric Afman / Foto’s: Ronnie Afman.
Op zondag 10 januari is het een kwestie van met de auto tussen de sneeuwduinen op de weg door laveren. Toch kost het niet ontzettend veel extra tijd om van Groningen naar Baflo te komen, waar ik Ronnie oppik om naar Pieterburen af te reizen. Gelukkig had Ronnie nog een extra paar laarzen, want de organisatie van de winterwadlooptocht waaraan we meedoen had aangegeven dat bergschoenen niet genoeg zouden zijn om droge voeten te houden. Op weg naar Den Andel belanden we achter een sneeuwschuiver die het teveel aan sneeuw vakkundig van de weg drukt. Tot hij zo’n grote sneeuwduin tegenkomt dat ook hij eromheen moet. Kort stukje eenrichtingsverkeer dus.
In Pieterburen begint het al aardig druk te worden in café De buren van Pieter. Daar verzamelen we voor de wadlooptocht en nemen we nog wat warme drankjes in. Ronnie ziet direct al wat bekenden, onder andere een paar fotografen die voor andere kranten werken. Eentje is van Trouw. Gisteren was er ook een tocht, en daarbij waren diverse tv-ploegen aanwezig. Ronnie maakt zoals gewoonlijk foto’s voor de Ommelander Courant. Om half elf roept Henk Dijkstra iedereen bijeen voor de instructies. De belangrijkste is om achter de voorste gidsen te blijven.
Blijkbaar heeft de helft van iedereen die zich heeft opgegeven toch niet heel veel zin of wagen ze zich niet op de weg, want we zijn met “slechts” een man of tachtig. De toch nog grote groep loopt het dorp uit en krijgt dan onderweg naar de eerste boerderijen al een aardig idee van de snijdende wind. “Dat voeren we langzaam op”, zegt een van de gidsen als hij ons iets vertelt over de geschiedenis van Pieterburen en omstreken. Dan vervolgen we onze weg naar de eerste dijk. Vergeet dat langzaam maar, de wind snijdt nu flink en de sneeuwvlokken lijken ons nu ook aan te vallen. Een grote groep vogels is ons enige gezelschap, zij het op enige afstand. We passeren de dijk en nemen even een bocht naar links zodat we een tijdje de wind in de rug hebben. Dan gaat de route toch weer rechtsaf over een weiland naar de echte zeedijk. Daar aangekomen lopen de fotografen (en filmers) onder ons de dijk op om de eenzame groep in de grote leegte vast te leggen. Dan gaat het over de kwelders richting het ijs.
Het ijs is broos, we zakken er regelmatig doorheen. Het is ook niet een aaneengesloten stuk, maar zoals te verwachten, allemaal schotsjes en brokken die bedekt zijn met sneeuw. Verder is het Wad zoals we gewend zijn: nat en blubberig. Als we een geultje bereiken zijn de mensen die toch geen laarzen aan hebben getrokken echt in het nadeel. De gidsen lopen een stukje vooruit om te kijken of we nog verder kunnen, maar er is simpelweg te weinig ijs. En dus keren we weer om, terug over de kwelders naar de dijk, klimmen we weer over dezelfde hekken en door dezelfde weilanden. Toch is het laatste stuk van de route net even anders en krijgen we nog een verhaal te horen van iemand die in deze buurt als eerste zijn eigen elektriciteit had. Na dit korte intermezzo is het nog maar een kort stukje terug naar het dorp.
In het café bestellen we een lekkere kop snert en een tosti. Ondertussen schuiven andere lopers bij ons tafeltje aan. Zij worden nog even geïnterviewd door een verslaggeefster van Trouw. Dit gesprek komt als een stukje van twee zinnen aan het eind van het artikel terug. De foto staat trouwens op de voorpagina, en zowel Ronnie als ik zijn erop te zien. Je kunt ons niet aan de gezichten herkennen, maar toch. Mocht het nog enorm gaan vriezen deze winter zodat we wel een fiks stuk over het ijs het Wad op kunnen, dat laat Henk ons dat weten. En we spreken af dat we deze zomer een keer naar Schiermonnikoog gaan wadlopen. Als het wat warmer is…
