Happy (in) Flachau
Tekst: Eric Afman / Foto’s Ronnie Afman.
Zaterdag 10 maart
Wat een weelde, vliegen vanaf Eelde! We zijn twee keer eerder met het vliegtuig naar de wintersport geweest (toen naar Canada), maar nog nooit duurde de reis zo kort. Dat geldt ook voor de reizen met bus, trein en auto. Een kwartiertje van huis (drie kwartier voor Ronnie) en even wachten op het vliegtuig. Dan 1 uur en 10 minuten vliegen, weer even wachten, op de andere mensen die vanaf het vliegveld van Rotterdam aankomen, en dan een taxiritje van een uur. Zo arriveren we zaterdagavond om 10 uur in Flachau, Oostenrijk. De deur van onze kamer in appartement Happy Flachau is open en we hoeven alleen nog maar onze koffers uit te pakken en te gaan slapen. Toch hebben we nog een beetje honger en eten we een pizza in restaurant A la Turca. Het appartement is iets waar we extra op gelet hebben, de vorige keer hadden we slechts houten stoelen om op te zitten, nu wilden we in ieder geval een bank. Die bevalt uitstekend, komt helemaal goed deze week.
Zondag 11 maart
Eerst een beetje rondlopen op onze gewone schoenen om te kijken waar we moeten zijn. Het appartement staat niet aan de piste, we moeten iedere dag een stukje wandelen op onze skischoenen. Dat blijkt niet ontzettend ver en kun je beschouwen als een goede warming up. Eenmaal in full gear gaan we met de eerste lift de berg op. Hoe hoger we komen, hoe slechter het zicht, het is mistig op de berg. Helemaal naar boven lukt ook niet, we zijn al blij als we bij de bomen kunnen blijven, dan weten we waar de piste eindigt. Zo komen we op een gegeven moment onderaan bij het naburige dorp Wagrain. Daar is net een soort modeshow gaande van mensen in oude Oostenrijkse (ski)klederdracht, compleet met rugzak, soms een van een tak handgemaakte pijp, een lange paal in plaats van twee skistokken en echte houten ski’s van 100 jaar ofzo geleden . Daar blijft het niet bij, ze gaan er ook echt mee skiën: er is een slalomrace. Dit alles onder de noemer Ski Nostalgie. Helaas hebben we de camera’s niet mee omdat we toch geen vergezichten kunnen schieten, jammer. Op het terras genietend van een kopje heisse Schokolat mit Sahne kunnen we het echter wel mooi aanschouwen.
Maandag 12 maart
Zelfde condities vandaag als gisteren. We blijven op de ‘eigen’ berg. Wel nemen we wat meer stukjes mee naast de pistes, door de bossen heen. Wel een beetje zorgen dat we niet te hard gaan, we hebben geen helm op. Iets wat je jaren geleden nog nauwelijks zag is nu gemeengoed, kinderen tot 15 jaar zijn zelfs verplicht een helm te dragen. Wij doen het echter nog zonder. Misschien toch maar eens naar kijken. De sneeuw is redelijk tot goed, afhankelijk van hoe hoog we op de berg zitten. Onderaan is het meer papsneeuw. Af en toe nemen we even rust in een restaurantje op de berghelling. Lekker eten, beetje fris erbij. En dan weer verder. ’s Avonds eten in het steakhouse aan de doorgaande weg van Flachau en dan weer terug op de bank, Two and a half men kijken in het Duits. Hier zenden ze ook een paar afleveringen per avond uit, dus dat zit wel snor deze week.
Dinsdag 13 maart
Het weer gaat vandaag veranderen. We hoorden het gisteren een skileraar op een terrasje al zeggen: ga vroeg skiën en dan lekker op tijd ophouden. Dat eerste doen we ook wel, maar van vroeg ophouden is geen sprake. We glijden de pistes af naar het begin van de Fying Mozart gondel in Wagrain. Daar nemen we de gratis pendelbus naar de andere kant van het dorp waar we weer in een andere gondel stappen, de Grafenberg op. We hebben skipassen voor de hele Ski Amadé, dus we hebben nog wat pistes om te ontdekken. Er zijn plekken waarvoor je verder moet reizen met de bus, maar dat doen we nog maar niet. Via Grafenberg kunnen we een heel eind skiënd komen. Het weer is erg opgeklaard en we hebben de camera’s mee. Dat wordt dus veel stoppen, maar dat is niet erg. Ook hier veel mooie pistes, zowaar ook een aantal zwarte, maar die zijn meestal kort. De rode pistes gaan kilometers mee en die nemen we dan ook vooral. Op een gegeven moment skiën we richting Alpendorf, het uiterste punt waar we kunnen komen zonder weer met de bus te gaan. Daar is de sneeuw echter zo zwaar dat we die route voorlopig niet weer nemen. Wel hebben we er een mooi uitzicht over vanaf het terras waar we weer van een heerlijk frisdrankje genieten. Een van de weinige keren deze week dat we een sleepliftje nemen. Dat is bijna niet nodig, de liftjes zijn van diverse leeftijd, maar de meesten bieden toch een comfortabele zitting, in sommige gevallen zelfs verwarmd! We moeten wel op tijd terug naar Wagrain, want we moeten daar de berg weer op om naar Flachau te kunnen skiën. Dat gaat bijna mis, we nemen de verkeerde piste, maar kunnen gelukkig nog net voordat de lift sluit de berg weer op. Dan door de enorme papsneeuw naar beneden. Geen wonder dat we ´s avonds afgepeigerd op de bank in slaap vallen.
Woensdag 14 maart
Opnieuw naar Wagrain en Grafenberg. We nemen een zwarte piste waarbij staat ´Nur für geübte skifahrer´. De helling is 65 graden. Maar het valt reuze mee. Wel wordt deze piste veel moeilijker naarmate de dag vordert en sneeuwhopen worden gevormd. De fout die we daar veelal maken is meer horizontaal skiën en langzamer skiën of zelfs stoppen. Terwijl je gewoon de gang erin moet houden. Wie weet komt dat in de loop van de week nog. Een paar keer naar de lagere liftjes skiën door de slushy stuff, maar toch vooral bovenop de berg blijven. Het wordt nu zo warm dat de muts en de sjaal bijna wel af kunnen. Sterker nog, aan het eind van de middag zitten we zonder jas van een drankje te genieten in een loungeset van de laatste zonnestralen. Als die wegzijn, nemen we de pistes weer naar beneden.
Donderdag 15 maart
Vandaag nemen we de bus naar Flachauwinkl. Dat ligt redelijk dichtbij, maar je kunt er niet naartoe skiën. We zijn net op tijd voor de bus van 9 uur, moeten wel staan, maar de rit duurt niet zo heel erg lang. Eerst skiën we richting Zauchensee. Ook een mooi gebied, met meer blauwe pistes. Blauw is ook maar relatief, zodra de zon zijn werk weer doet, beginnen de pistes zwaarder en zwaarder te worden. We krijgen er echter meer handigheid in. Halverwege de dag gaan we de pistes af terug naar Flachauwinkl. Een hele kort busrit onder de snelweg door brengt ons in een andere wereld. Dit skigebied is aan de ene kant heel erg op families gericht, maar op een bepaald punt zien we allemaal fun parks voor snowboarders, met half pipes, allerlei attributen om overheen te boarden en sprongen te maken. Die laten wij maar voor wat ze zijn.
Vrijdag 16 maart
Toch maar terug naar Grafenberg en de achterliggende bergen en pistes. Dat vinden we mooier dan Flachauwinkl. Hier genieten we nogmaals van de prachtige vergezichten en eten en drinken we op mooi gelegen terrasjes. We zien een St. Bernard op een van die terrasjes en zitten regelmatig in T-shirt van de lunch of een drankje te genieten. Wat we nu ook meer zien zijn mensen die op ski’s de berg oplopen. Dat moet een hele onderneming zijn. Wij houden het toch maar op het downhill werk. Het is vandaag nog niet de laatste skidag, want we hebben de skipas tot en met de zaterdag genomen, aangezien onze vlucht naar huis pas om kwart voor vijf gaat. Weer terug in ons appartement treffen we de dame van de receptie die ons meldt dat we onze kamer nog wel tot twee uur kunnen behouden. Het alternatief is onze koffers in de sauna achterlaten terwijl we morgenvroeg nog gaan skiën, maar dit is nog veel beter. Kunnen we naderhand ook nog douchen.
Zaterdag 17 maart
Geen busreizen meer vandaag, wel de koffers alvast gepakt. Alles staat klaar om direct na de laatste afdalingen het appartement te verlaten. Eerste genieten we echter nogmaals van het werkelijk prachtige weer (we zijn inmiddels redelijk verkleurd/verbrand). We doen het echter rustig aan en zitten al vroeg op het terras van een werkelijk prachtig, vrij nieuw bergrestaurant. Na nog anderhalf uur skiën nemen we daar weer plaats. De eerste keer waren we alleen, nu zit het terras bijna helemaal vol. De wildragout smaakt uitstekend en vult de maag. Dat moet ook wel, want we eten pas weer als we thuis zijn. Met een volle maag maken we de laatste afdalingen richting Flachau. Tegen een uur zijn we terug, kunnen nog op ons gemak douchen en de koffers op orde maken. We zetten alle spullen buiten en wachten op een bankje in de schaduw op onze taxi. Die komt exact op tijd en brengt ons rechtstreeks naar het vliegveld van Salzburg (Vliegveld München, toch? grapt de chauffeur met een zwaar Oostenrijks accent). Daar zijn we lekker op tijd om bijna zonder rij in te checken en door de douane te gaan. Wat een verschil met Cuba in december! We wachten rustig op het vliegtuig van Transavia, dat ook stipt op tijd is. Met een bus worden we erheen geregen. We lopen de trap op het vliegtuig in en gaan weer aan het gangpad zitten. Weinig beenruimte, maar voor die korte tocht is dat geen probleem. Weer na maar 1 uur en 15 minuten landen we op Groningen Airport Eelde. Het wachten is op de koffers, maar als de spullen eenmaal op de band liggen, hebben we alles zo bijelkaar gepakt en treffen we onze ouders weer, die ons naar huis rijden. En zo hebben we naast van het fantastische weer ook genoten van een nieuwe manier om vlot naar en van de Alpen te reizen…
